MUMFORD AND SONS AND SISTERS AND FRIENDS

13-12-12 en 14-12-12
Hi!
Kids hebben gisteren vakantie gekregen, dus mijn laatste dagen voor dit jaar in London zullen er wat anders uitzien dan normaal. Voor nu ben ik even de drukte onvlucht en een starbucks ingeglipt met mijn laptop. Terwijl ik dit schrijf, kan ik nog even nagenieten van een van de beste avonden hier in London, want –hoe toevallig- MUMFORD AND SONS wordt hier net gedraaid. Maandag kon niet snel genoeg gaan voor mij. Ik had totaal geen zin in koor, want het duurde me allemaal veel te lang. Ik wilde zo snel mogelijk met de bus naar Liverpool Street om Jet en Sanne op te halen. Ik was zo excited dat ik schijnbaar heel dom heb staan kletsen tegen de neger die mij een Thee verkocht in de Mac Donalds waar ik afgesproken had met Jet en San, hij lachtte me vierkant uit. Maargoed, dat kon me niets schelen. Ik kreeg echt kippenvel toen ik Jet´s hoofd langzaam zag verschijnen (roltrap, haha). Helemaal leuk! We zijn met de bus naar Chelsea gegaan. Het perfecte ritje, van Liverpool Street naar King’s Road, via Strand, Trafalgar Square, Parliament Square, Big Ben, London Eye, Westminster Abbey... Sightseeing by night, en dat onder het genot van wat quality-supermarkt-sushi. We hebben nog wat gedronken in de pub tegenover mijn huis, waar ze overigens nogal grumpy waren, omdat ze eigenlijk wilden sluiten. Daarna lekker knus met z’n drietjes op de logeerkamer.
Dinsdag vroeg op, want de kids moesten gewoon naar school. Konden Jet en Sanne het ochtendritueel bijwonen. De kindjes helemaal opgewonden natuurlijk.. Ik had vrij gekregen, dus kon ik lekker mee de stad in. Eerst zijn we naar Harrods gegaan om een geurtje voor Sanne te kopen, daarna door naar Picadilly, Abercrombie (heeuujjj, weer een foto voor mijn modellenverzameling) en toen lekker shoppen op Oxford Street. Uit eten bij WildWood (verrassing!), en daarvoor nog even van de kerstsfeer in Covent Garden genieten. In WildWood was het nog even stressen, want ze leken ons toetje te zijn vergeten, en we waren bang om niet optijd in Greenwich te zijn.. De metro was een hell, en zo naïef als we waren verwonderden we ons over de massa’s mensen die probeerde een plekje in de stampvolle metro’s te bemachtigen. Ondertussen werd steeds omgeroepen; LADDIEEEESSSS AND GENTLEMANNNNNNNN. PLEASSEEEE LEAVE SOME SPACE FOR THE ONES WHO WANT TO GET OUT BEFORE ENTERING THIS TUBE.. MAKE SURE YOU MIND THE GAP ANDDDDDDD… DO NOT FORGET TO BE NICE AND KIND AND LOVELY.. CAUSE REMEMBER: WHEN YOU ARE KIND TO OTHERS, OTHERS WILL BE KIND TO YOU!!!. Haha echt hilarisch was het.
Toen we uitstapten in Greenwich zagen we (tegelijk met de enorme witte arena) het licht; het werd ons volkomen duidelijk waarom wij niet de enige mensen onderweg waren. DUAAAAAAAAAAAAAAAH. De rest van London ging natuurlijk ook naar het meest geweldige concert van MUMFORD AND SONS!
We zaten bijna op de hoogst mogelijke rij, en het eerste kwartiertje moesten we even acclimatiseren, want die arena is steil, jemig! Eerst twee bands als voorprogramma en om 9 uur was het dan zo ver. WAUW! Het was echt fantastisch goed!! Wat een topavond.
Toen terug naar Chelsea. De andere 20.000 (?) mensen wilden natuurlijk ook graag naar huis. Metro was geen optie, merkten we al gauw. Dan maar de bus, gokken dat we uitkomen waar we willen. We misten de laatste overstap en moesten wachten op de nachtbus die pas over een half uur zou arriveren (het vroor zo’n 5 graden.. kleine anticlimax). De busrit was onvergetelijk.. in negatieve zin. Na twee haltes stapte een oud en vooral vies vrouwtje in. Ze droeg plastic zakken om haar voeten en nam een lucht met zich mee, halllleeeeeluuuujaaaaa. En natuurljk, het lot, ze ging achter ons zitten. Alle mensen die naast haar zaten gingen langzamerhand verzitten of stonden op en deden (net als wij) alsof ze bijna uit moesten stappen. Arm vrouwtje.
Woensdag weer vroeg opstaan voor de kids. We zijn nog even King’s Road opgegaan en gingen om 12 uur met z’n drieën Quint ophalen van school. Konden Jet en Sanne ook een keer zien hoe dat er hier aantoe gaat. Ik had niets te veel gezegd.
Gister (het is vrijdagavond nu ik mijn verhaal afschrijf) had ik een afsluitingsconcertje op mijn zangschool. Ik zong One of us van Joane Osborne. Het was weer even amateuristisch en knullig als altijd en helaas waren 3 van mijn 4 vriendinnen (overigens het enige publiek die avond, haha) net te laat. Gelukkig was het lokaal nog open en kon ik het nog een keer voor ze spelen. De marketing department van de school heeft het gefilmp en op de site gezet. Hier is de link voor de geïnteresseerden.
https://www.youtube.com/watch?v=obQPFJ7Hjr0&list=UU2MbWw085uBZnfxuxSsM-rA&index=1
Vandaag is Jip 8 jaar geworden. Ik heb haar een klapper van haar favo stripfiguur-achtig-iets gegeven met daarin een oud pianoboek van mij (ze wil graag piano leren spelen binnenkort). Samen een huge chocoladetaart versierd en al haar vriendinnetjes kwamen hem opeten. CHAOS. Daarna door racen naar zwemles en nu ben ik moe. Laatste weekend 2012 in London voor de boeg.
Vorige week waren mijn hostouders een weekje naar India en kwamen opa en oma even hier wonen. Was een gezellige week. Ze kwamen op zaterdag en toen zijn we eerst met de hele happy family naar de Sint Club in Notting Hill geweest. Een Nederlands gezin is ooit begonnen met het organiseren van een Sinterklaasfeestje en dat is nu uitgegroeid tot een grote happening waar alle Nederlandse gezinnen in (zuid-)west London naartoe komen. Feest voor de kids natuurlijk. Dansen, zingen, cadeaus, veel snoep en natuurlijk was de Sint even overgevlogen.
Die avond vertrokken mijn hostouders naar India en ben ik nog even wat gaan drinken met vriendinnen. Zondag ging ik zelf sinterklaas vieren bij Isa, jeujj!
Oja die vrijdag daarvoor was er een christmass play op de lower school. Zo schattig, die kleintjes als jozef, maria, jezus, engel, ezel etc. En hier zijn het niet alleen liedjes. Nee, 5-jarigen moeten hier al teksten leren. Leuk om te zien!
Woensdag in de week met opa en oma (vorige week dus) ging ik de meisjes van school halen. Ik had mijn mobiel in mijn veel te ondiepe jaszak zitten en al huppelend met Joosje aan mijn hand ben ik mijn mobiel verloren.. ik ben vier keer dezelfde route gelopen, heb op beide scholen rondgevraagd, mensen op straat aangesproken, maar we konden hem nergens vinden. Ik was lichtelijk in paniek, want tja.. zonder mobiel hier is gewoon niet fijn en vooral onhandig. Maarja, vloeken/huilen/paniekeren kon ik niet, want ik had gewoon twee lieve meisjes aan mijn hand.
Thuis heb ik gelijk mijn nummer gebeld, VOICEMAIL. Voicemial voicemail voicemail.... ik had de moed al opgegeven toen opa me zijn telefoon gaf met als tip het nog één keer te proberen. Ik wachtte op de voicemail, maar in plaats daarvan hoorde ik een mannenstem in gebrekkig Engels;’ yes, hello, helloooooo, this yourrrr phone? Found it near park’. Ik heb die pakistaan (of Turk of Marokkaan, doet er niet toe, lieve man in ieder geval) een ware liefdesverklaring gegeven en de volgende dag sprak ik met hem af bij de Mac Donalds. Heb hem een doosje dure chocolade gegeven. Heb echt geluk gehad!!
Die vrijdag was er op school een Christmass Fair. De kids konden met Santa op de foto en konden allemaal games spelen. Zaterdag ben ik gaan zwemmen met Isa en hebben we ‘savonds sushi gemaakt en een filmpje gekeken.
Zondag ben ik in Bricklane uitgeweest. Ideaal. Het feesten begint daar op zondag om 4 uur ‘smiddags en eindigt om 11 uur. De helft is aan de drugs daar, maar zonder is het ook leuk hoor;). Allemaal leuke (gekke) mensen, goeie muziek, fijne sfeer, voor herhaling vatbaar dus!
Oh! 7 januari start ik met mijn lessen Proficiency Cambridge. Ik ga dan drie ochtenden in de week twee uurtjes naar school in Clapham Common, zin in!
Lon x